रामको अनुभव

म बिहान ११ बजेतिर ब्युटीपार्लर खोल्छु। यो हाम्रो घरसँगै जोडिएको छ। त्यसैले म हतार गरेर निस्कनु पर्दैन। मसँग खाना पकाउने र आराम गर्ने पर्याप्त समय हुन्छ। मैले खाना छिटो पकाए पनि, म पहिलो खाना दिउँसो १ बजेतिर ब्युटीपार्लरमा नै खान्छु। मलाई बिहानै खाना खान मन लाग्दैन। विशेष गरी धेरै ग्राहकहरू भएको बेलामा त, पहिलो खाना नै दिउँसो ३ बजेतिर पनि खाइरहेको हुन्छु। मलाई आफूले ब्यटीपार्लरमा गर्ने काम निकै मन पर्छ र यो काममा म सिपालु छु जस्तो लाग्छ। तर पार्लरबाटै मेरो जीवन राम्रो हुनेछ भन्ने लाग्दैन। मैले विदेश जाने योजना बनाइरहेकी छु। दिनभरिमा थोरै ग्राहकहरू आए तर व्यवसाय त्यति राम्रो छैन। दिन सधैँ झैँ अघि बढ्छ र मैले सामाजिक सञ्जाल चलाउने र आमासँग कुरा गर्ने बाहेक अरु गर्नु पर्ने धेरै केही छैन। डान्सबारका लागि निस्कनुभन्दा अघि म पार्लरमा मेकअप गर्छु र मेकअप गर्न मलाई करिब १५ मिनेट लाग्छ।

बालिकाको अनुभव

म डान्सबारमा साँझको ७ बजेतिर पुग्छु। आज केही ढिलो पुगेकीले अलिक डराएकी छु। केही ग्राहकहरू अघि नै आइसकेका छन् र मेरा सहकर्मीहरूलाई विभिन्न जिम्मेवारीहरू दिइएको छ। म डान्स गर्ने लुगा लगाउँछु र काममा लागिहाल्छु। आज मलाई महिनावारी भएको छ र एकदमै रगत बगेकोले राम्रोसँग प्रस्तुति दिन र डान्स गर्न सक्दिनँ। मेरो कम्मर पनि दुखेको छ। मालिकले एक दिन पनि छुट्टी दिँदैनन् जसले गर्दा मलाई निकै नराम्रो लाग्छ। यहाँको वातावरणले मलाई निस्सासिए जस्तो हुन्छ। धुवाँको गन्ध मलाई फिटिक्कै मन पर्दैन तर धेरै ग्राहकले हुक्का र चुरोट तान्छन्। धेरैजसोले रक्सी पिउँछन्। मेरा धेरै सहकर्मीहरू पनि ग्राहकहरूसँग बसेर चुरोट र रक्सी पिउँछन् र यसले मलाई निकै असहज बनाउँछ। एउटा ग्राहकले मलाई रक्सी र चुरोट दिँदा मलाई रिस उठ्छ। केहीले त मलाई उनीहरूसँग बाहिर जाऊँ भन्छन्। कतिपय मातेका ग्राहकहरू त झनै जबरजस्ती गर्छन्। एकपटक एउटा पुरुषले मेरो हात समातेर तान्यो। यस्तो व्यवहार मलाई अलिकति पनि मन पर्दैन तर म असहाय महसुस गर्छु किनभने मलाई साथ दिने कोही छैन।